अनिता :- इंदू, अगं ए इंदू फोन उचल गं! कधीचा वाजतोय, बघ कोणाचं तरी महत्वाचं काम असेल.

इंदू :- राहूदे, मरूदे गरज असेल तर करेल परत फोन. चल आपली मिटिंग लागली आहे, नाहीतर उशीर होईल.

अनिता :- अगं हो पण.. बरं बाई चल. रोजचंच आहे ते मिटींग्स वगैरे, पण तरीही चल.

असं बोलून दोघी पण मिटिंग रूम मध्ये निघून गेल्या. वेळ सकाळी अकरा वाजताची होती. मिटिंग संपेपर्यंत जेमतेम अडीच वाजले असतील.

असो, दोघी पण दुपारच्या जेवणाच्या गडबडीत होत्या म्हणून त्यांनी थेट लंच रूम मध्ये स्वारी वळवली.

अर्धा तास निवांत दुपारच्या भोजनाचा आस्वाद घेतला आणि मग दोघी फेरफटका मारण्यासाठी ऑफिस च्या बाल्कनीमध्ये आल्या.

अनिता :- अगं इंदू, तुझ्या आईच्या हातची कारल्याची भाजी खूपच छान झाली होती.

आईला सांग की मला आवडली आणि पुढल्या वेळेस माझ्यासाठी वेगळा डबा भरून द्यायला सांग.

इंदू :- अगं माहित आहे मला, तिच्या हातची कारल्याची भाजी खूपच छान होते. म्हणून तर बाबा तिच्यावर आमच्यापेक्षा जास्त प्रेम करतात.

असो चला, वेळ झाली मिटींग्स मधले पॉईंट्स नोट करून त्यावर काम करावं लागेल. त्यात ही दिवाळी पण कशी पटकन आली.

अनिता :- अगं हो ना गं बाई, अवघे १० दिवसच उरले आहेत. तुझं काय तुला आयता फराळ भेटेल करून, मला तसं नाही भेटणार ना. माझी आई तर गावाला असते.

इंदू :- अगं मग दिवाळी पहाट ला थेट माझ्या घरीच ये की!

अनिता :- तसं नाही गं मी आपलं ते असंच म्हंटल.

इंदू :- हरकत नाही रे, तू ये माझ्या आईच्या हातचा चिवडा पण चाखून बघ एकदा. भले भले फेल आहेत.

अनिता :- बरं बाई आवरत घ्या आई पुराण. कामावर थोडं लक्ष द्या.

इंदू :- अगं हो काय ते किती रुल्स, कंटाळा आला बाई.